Vandaag mailde ik met iemand over het graf van Niek en het monument dat een kunstenares voor ons had gemaakt. Zij antwoordde heel betrokken over hoe ingrijpend het moet zijn om een zoon op twaalfjarige leeftijd te verliezen. Dat is ook zo, maar juist het kunstwerk heeft een rol gespeeld in een bijzondere situatie.
Op Nieks graf staan zes vlindertjes in glas en lood die naar een zevende vlinder op de grafsteen lijken te fladderen. Ze zijn bevestigd aan metalen stangen en in 2009 vonden we door een onverklaarbare oorzaak één van de vlinders op het graf. We hebben ons er niet druk over gemaakt hoe dat kon zijn gebeurd, want daar word je alleen maar verdrietig van. Ik heb wel contact opgenomen met de kunstenares, die het vlindertje met alle plezier weer wilde bevestigen.
Er was één probleem: de stangen zitten stevig verankerd in de grond en dat wilden we graag zo laten. Dat betekende dat het laswerk op de begraafplaats moest gebeuren en daar is geen elektriciteit. Om dat probleem op te lossen gingen we te rade bij de hovenier die het terras in onze tuin had gelegd en die adviseerde ons om een aggregaat te huren. Dat leek me een nogal dure en omslachtige oplossing en daarom zon ik op iets anders.
Naast het kerkhof is een brandweerkazerne en daar zou ongetwijfeld een stroomvoorziening zijn. Op een dag heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en ben naar binnen gelopen om te vragen of we daar gebruik van mochten maken. De dienstdoende brandweerman zegde meteen zijn medewerking toe en zo ging ik op 18 november met de kunstenares en de vlinder op pad. Onze verlengsnoeren bleken een lachertje te zijn, maar in de kazerne hadden ze flinke haspels liggen waar we gebruik van mochten maken.
Ik voelde me niet bepaald op mijn gemak toen ik de snoeren over de weg afrolde en vervolgens over de begraafplaats heen tot het graf van Niek. Maar ik was heel blij dat het de kunstenares lukte om haar apparatuur aan te sluiten en het geheel weer compleet te maken. Ik ben de brandweer in Aalst nog steeds dankbaar!
Op Nieks graf staan zes vlindertjes in glas en lood die naar een zevende vlinder op de grafsteen lijken te fladderen. Ze zijn bevestigd aan metalen stangen en in 2009 vonden we door een onverklaarbare oorzaak één van de vlinders op het graf. We hebben ons er niet druk over gemaakt hoe dat kon zijn gebeurd, want daar word je alleen maar verdrietig van. Ik heb wel contact opgenomen met de kunstenares, die het vlindertje met alle plezier weer wilde bevestigen.
Er was één probleem: de stangen zitten stevig verankerd in de grond en dat wilden we graag zo laten. Dat betekende dat het laswerk op de begraafplaats moest gebeuren en daar is geen elektriciteit. Om dat probleem op te lossen gingen we te rade bij de hovenier die het terras in onze tuin had gelegd en die adviseerde ons om een aggregaat te huren. Dat leek me een nogal dure en omslachtige oplossing en daarom zon ik op iets anders.
Naast het kerkhof is een brandweerkazerne en daar zou ongetwijfeld een stroomvoorziening zijn. Op een dag heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en ben naar binnen gelopen om te vragen of we daar gebruik van mochten maken. De dienstdoende brandweerman zegde meteen zijn medewerking toe en zo ging ik op 18 november met de kunstenares en de vlinder op pad. Onze verlengsnoeren bleken een lachertje te zijn, maar in de kazerne hadden ze flinke haspels liggen waar we gebruik van mochten maken.
Ik voelde me niet bepaald op mijn gemak toen ik de snoeren over de weg afrolde en vervolgens over de begraafplaats heen tot het graf van Niek. Maar ik was heel blij dat het de kunstenares lukte om haar apparatuur aan te sluiten en het geheel weer compleet te maken. Ik ben de brandweer in Aalst nog steeds dankbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten