Vanavond kreeg ik een mailtje van mijn vader. De oudste zus van mijn moeder, waar het al lange tijd slecht mee gaat, zal binnenkort overlijden. Het blijft altijd naar als er een einde komt aan iemands leven, zelfs al is dat op hoge leeftijd. Mijn tante heeft er volgens mij vrede mee, maar voor haar kinderen en andere familieleden valt er weer een schakel weg.
Mijn moeder is bijna zeventien jaar geleden overleden, toen ze 62 was, erg jong tegenwoordig. Ik vond het verschrikkelijk om mijn moeder te verliezen, maar ik woonde ver weg en had mijn eigen gezin. Mijn vader werd er zo ongeveer ieder uur van de dag mee geconfronteerd, maar wist de draad van het leven relatief snel weer op te pakken. Hij is hertrouwd, maar praat nog altijd liefdevol en vol bewondering over mijn moeder.
Mijn vader is inmiddels 79. Hij is de op één na jongste uit een gezin van elf kinderen. Vijf van zijn zes broers zijn al overleden, de jongste, die jonger is dan hij, kwakkelt met zijn gezondheid. Mijn vaders oudste zus is vier jaar geleden op hoge leeftijd overleden, de andere drie leven nog, maar zijn niet meer erg vitaal. Mijn moeders broer is overleden, haar drie zussen leven nog, maar de oudste en de tweede zullen het niet lang meer maken.
Mijn vader en zijn tweede vrouw zijn allebei heel vitaal. Ze maken nog buitenlandse reizen en bezoeken regelmatig zijn en haar familie die in alle delen van Nederland woont. Mijn vader is wat trager geworden, wat minder spraakzaam, en heeft wat meer moeite om zich te concentreren, maar voor de rest is hij nog dezelfde als die hij was toen mijn moeder overleed. Een groot verschil is dat de dood steeds vaker op zijn pad komt dan in die tijd. Toen was mijn moeder een uitzondering, nu vallen de verwanten bij wijze van spreken bij bosjes neer.
Het lijkt me moeilijk, zeker voor zo'n familieman als mijn vader is, om je te realiseren dat je straks binnen je eigen familie de enige bent van je generatie die nog over is. Dat er niemand meer is die je nog gekend heeft als jongetje. Natuurlijk, mijn vader heeft zijn kinderen en zijn kleinkinderen. Hij doet enorm zijn best om mee te gaan met alle ontwikkelingen in de moderne samenleving. Maar langzamerhand zie je dat hij begint af te haken. Dat hij weinig meer begrijpt van wat zijn kleinkinderen bezig houdt.
Ik kan me voorstellen dat je je dan, ook al heb je veel mensen om je heen, soms toch wat eenzaam kan voelen. Dat het heel bedreigend kan zijn om al die naaste verwanten van je eigen generatie langzaam te zien verdwijnen en intussen de grip op de maatschappij kwijt te raken. Te worstelen met een geloof dat je in je jeugd hebt meegekregen, en waar je wel een eigen draai aan hebt gegeven, maar waar je nooit helemaal vrede mee hebt gevonden. En misschien ook wel de wanhoop om erachter te komen dat volgende generaties niet begrijpen waar jij je druk over maakt.
Ik wil nu niet het beeld schetsen van mijn vader als een sombere man, want hij heeft voldoende levenslust om positief te blijven. Maar enige zwaarmoedigheid zit ook in onze genen. Ik hoop dat mijn vader kan blijven genieten van alle mooie dingen die het leven, ondanks alle verdriet, ook heeft te bieden.
Mijn moeder is bijna zeventien jaar geleden overleden, toen ze 62 was, erg jong tegenwoordig. Ik vond het verschrikkelijk om mijn moeder te verliezen, maar ik woonde ver weg en had mijn eigen gezin. Mijn vader werd er zo ongeveer ieder uur van de dag mee geconfronteerd, maar wist de draad van het leven relatief snel weer op te pakken. Hij is hertrouwd, maar praat nog altijd liefdevol en vol bewondering over mijn moeder.
Mijn vader is inmiddels 79. Hij is de op één na jongste uit een gezin van elf kinderen. Vijf van zijn zes broers zijn al overleden, de jongste, die jonger is dan hij, kwakkelt met zijn gezondheid. Mijn vaders oudste zus is vier jaar geleden op hoge leeftijd overleden, de andere drie leven nog, maar zijn niet meer erg vitaal. Mijn moeders broer is overleden, haar drie zussen leven nog, maar de oudste en de tweede zullen het niet lang meer maken.
Mijn vader en zijn tweede vrouw zijn allebei heel vitaal. Ze maken nog buitenlandse reizen en bezoeken regelmatig zijn en haar familie die in alle delen van Nederland woont. Mijn vader is wat trager geworden, wat minder spraakzaam, en heeft wat meer moeite om zich te concentreren, maar voor de rest is hij nog dezelfde als die hij was toen mijn moeder overleed. Een groot verschil is dat de dood steeds vaker op zijn pad komt dan in die tijd. Toen was mijn moeder een uitzondering, nu vallen de verwanten bij wijze van spreken bij bosjes neer.
Het lijkt me moeilijk, zeker voor zo'n familieman als mijn vader is, om je te realiseren dat je straks binnen je eigen familie de enige bent van je generatie die nog over is. Dat er niemand meer is die je nog gekend heeft als jongetje. Natuurlijk, mijn vader heeft zijn kinderen en zijn kleinkinderen. Hij doet enorm zijn best om mee te gaan met alle ontwikkelingen in de moderne samenleving. Maar langzamerhand zie je dat hij begint af te haken. Dat hij weinig meer begrijpt van wat zijn kleinkinderen bezig houdt.
Ik kan me voorstellen dat je je dan, ook al heb je veel mensen om je heen, soms toch wat eenzaam kan voelen. Dat het heel bedreigend kan zijn om al die naaste verwanten van je eigen generatie langzaam te zien verdwijnen en intussen de grip op de maatschappij kwijt te raken. Te worstelen met een geloof dat je in je jeugd hebt meegekregen, en waar je wel een eigen draai aan hebt gegeven, maar waar je nooit helemaal vrede mee hebt gevonden. En misschien ook wel de wanhoop om erachter te komen dat volgende generaties niet begrijpen waar jij je druk over maakt.
Ik wil nu niet het beeld schetsen van mijn vader als een sombere man, want hij heeft voldoende levenslust om positief te blijven. Maar enige zwaarmoedigheid zit ook in onze genen. Ik hoop dat mijn vader kan blijven genieten van alle mooie dingen die het leven, ondanks alle verdriet, ook heeft te bieden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten